به گزارش خبرگزاری قرآنی ایران(ایکنا)، در گذشته‌های دور پدر برای تأمین معیشت زندگی شبانه‌روز کار می‌کرد و بیشتر دغدغه‌های تربیت فرزند برعهده مادر بود و او تمام زمانش را برای مراقبت از روح و جسم فرزندانش صرف می‌کرد. اما امروز در عصر بحران اقتصادی، پدر و مادر هر دو باید برای تأمین حداقل معیشت زندگی، کار کنند. هر دو قبل از طلوع آفتاب از خانه بیرون می‌زنند و شب هنگام به منزل بازمی‌گردند و فرزند به دور از چشم پدر و مادر به پرکردن اوقات فراغت خود می‌پردازد.

فرزند ساعت‌ها زمان خود را در اتاق شخصی‌اش سپری می‌کند و در خیال والدین او اوقات فراغتش را در محیط امن خانواده با بازی‌های رایانه‌ای سپری می‌کند، اما بی‌خبر از محتویات بازی. بازی‌هایی که با هدف سرگرمی وارد بازار می‌شوند و در نهایت تمامی اهداف و غرض‌های سیاسی جریان می‌یابد. بازی‌های رایانه‌ای برخلاف باور و تصور برخی از افراد، تنها جنبه سرگرمی دارد اما در واقع این بازی‌ها برای انتقال خرده‌فرهنگ‌ها و در راستای اهداف آتی کشورها، روانه بازار می‌شود و ذهن کاربران را در انحصار خودشان قرار می‌دهند. با این اوصاف کشورمان در مقابله با چنین اهدافی چه برنامه‌هایی را اندیشیده است؟ آیا توانسته نظارتی بر این بازی‌های وارداتی داشته باشد.

یکی از کارشناسان حوزه بازی‌های رایانه‌ای، پیشنهاد قابل توجهی را مبنی بر راه‌اندازی فروشگاه‌های عرضه بازی‌های رایانه‌ای در نقاط پرتردد شهر مطرح کرد. براساس این پیشنهاد راه‌اندازی چنین فروشگاه‌هایی نه تنها می‌تواند در تبلیغ و توزیع بازی‌های داخلی مؤثر باشد، بلکه در این فروشگاه‌ها، می‌توان بازی‌های وارداتی که منطبق با فرهنگ بومی کشور محسوب می‌شود، عرضه کرد. حتی بخشی از این فروشگاه را می‌توان به مشاوره اختصاص داد. مشاوره به این معنی که خانواده‌ها براساس رده سنی و نیازهای فرزندان‌شان از مشاوران، راهنمای خرید دریافت کنند.

هر اندازه کشورمان در تولید بازی‌های رایانه‌ای موفق باشد، اما نمی‌توان از ورود بازی‌های خارجی به کشور و از علاقه کاربران به بازی‌های وارداتی بکاهیم. چرا که در عصر ارتباطات و در عصری که به واسطه یک مودم می‌توان با جهان در ارتباط بود، نمی‌توان مانع چنین ارتباطات وسیعی شد.

همچنین باید قبول داشت که بازی‌های خارجی از گرافیک سطح بالا و قوی‌ای برخوردارند. بنابراین نمی‌توان از کاربر ایرانی انتظار داشت که چنین بازی‌هایی را رها کند و به دنبال بازی‌های داخلی برود. گرچه نباید تلاش‌های تولیدکنندگان بازی‌های رایانه‌ای ایرانی را نادیده گرفت، اما این واقعیت را هم باید پذیرفت که از برخی کشورها، عقب هستیم.

موضوع دیگری که کاربران بازی‌های رایانه‌ای را تهدید می‌کند، خرید خودسرانه آنها از مراکز فروش است. این درحالی بوده که در کشورهای خارجی، خرید بازی‌ها محدودیت سنی برای کاربر دارد به این معنی که سن مشخصی برای این موضوع تعریف شده و کاربران کمتر از این سن مشخص، نمی‌توانند به تنهایی بازی رایانه‌ای موردنظرشان را خریداری کنند.

اگر بتوان چنین قانونی را در کشور اعمال کرد که محدودیت سنی برای خرید خودسرانه بازی‌های رایانه‌ای ایجاد کرد، تا اندازه‌ای می‌توان، مانع از آمدن بازی‌های غیرمجاز به اتاق شخصی‌ کودکان و نوجوانان شد.

بازی‌های رایانه‌ای در عصر کنونی، یکی از بزرگترین دغدغه حوزه ارتباطات است، بازی‌هایی که با هدف انحرافات ذهنی و ایجاد ناهنجاری‌های اجتماعی به خورد کاربران، داده می‌شود. برخی از بازی‌ها در ظاهر صرفا یک بازی بیش نیست، اما در بطن ماجرا که وارد می‌شویم، بسیاری از مسائل ضد دینی و ضد ایرانی در آن مطرح می‌شود و همه این مسائل می‌تواند بر کاربر تأثیرگذار باشد.

نظارت بر فروش بازی‌های خارجی مهم‌ترین مسأله‌ای است که مسئولان و دست‌اندرکاران امر باید نسبت به آن توجه کنند که اگر این اتفاق نیفتند خسارت سنگینی باید پرداخت کنیم.

بسیاری از عرضه‌کنندگان بازی‌های خارجی اذعان دارند که هرگز چنین بازی‌هایی را در اختیار فرزندان‌شان قرار نخواهند داد، حال با این تصور چگونه این بازی‌ها وارد سرگرمی‌های کاربران می‌شود؟ پاسخ به این پرسش تنها نیازمند اخذ تدابیر ویژه و حمایت دولت و مجلس از آن است. مجلس شورای اسلامی باید طرحی مبنی بر ایجاد محدودیت سنی برای خرید خودسرانه بازی‌های رایانه‌ای از مراکز فروش را تهیه کند و دولت باید با ایجاد مراکز فروشگاهی انسجامی به چنین بازی‌هایی دهد.

نویسنده: زینب رازدشت