سید طه رسولی
نزدیک به دو دهه است که بازی های رایانه ای خودشان را به عنوان یک رسانه مطرح کرده اند. بازیها همانند همه رسانه ها، فرصتها و آفتهایی با خود دارند که باید شناسایی بشوند. بازیهای رایانه ای به آن اندازه ای که خیلی ها عقیده دارند روی مخاطبان تأثیر روانی نمی گذارند ( اگر می گذاشتند من و بسیاری دیگر از گیمرها که بیش از دو دهه است به طور حرفه ای بازی می کنیم، باید قاتل و آدمکش یا روانی می شدیم!) و به آن اندازه ای که خیلی ها می‌گویند خنثی و بی تأثیر نیستند ( اگر تأثیر گذار نبودند این همه بازی آموزشی ساخته نمی شد و از این رسانه برای آموزش مفاهیم کمک نمی گرفتند). مشکل بازیها این است که هنوز به آن اندازه ای که باید جدی گرفته نشده اند.
هنوز کسی بازیهای رایانه ای را در قالب آن چیزی که واقعاً هستند نمی بیند. همه یا بازیها را می کوبند یا بدون فکر تأیید می کنند. هنوز هیچ کس به طور مناسب برای این رسانه فرصت شناسی نکرده و هیچ تحقیقی روی پتانسیل های بازی ها در انتقال مفاهیم و ارزشها انجام نشده. کارهایی که داریم همه به طور مستقل همه در حال انتقال ارزشهایی هستند که از قبل می دانستیم چطور آنها را در فیلمها و کتابها به مخاطب بدهیم. بازی فقط برای این نیست که تاریخ را روایت کنیم، بازی فقط برای این نیست که محتوایی را در آن مانند پتک بر سر مخاطب بکوبیم. بازی به خاطر ذات تعاملی بودنش فرصتهایی برای آموزش روابط اجتماعی و انتقال ارزشها فراهم می کند که هنوز به درستی از آنها استفاده نشده است.
برای این کار باید رسانه بازی کاملاً موشکافی شود. تعاملی بودن بازیها و نحوه روایت قصه این رسانه با فیلم ها و کتاب ها تفاوت بنیادی دارد. به همین دلیل نویسنده ها و بازی سازهایی که قصد کار در این رسانه را دارند، باید از این تفاوتها آگاه باشند و بدانند که از چنین فرصتهایی چطور می شود استفاده کرد. برگزاری جشنواره ها و مراسم های رسمی که باعث می شود کارشناسانی از حوزه های مختلف دور هم جمع بشوند و در مورد یک موضوع خاص با هم بحث کنند کمک می کند تا کار کارشناسی بهتری روی این رسانه انجام بشود. رسانه ای که هنوز کسی نتوانسته از لایه های ظاهری مربوط به خشونت و آسیب های فرهنگی اش فراتر برود و آن را به عنوان یک فرصت بسیار خاص و منحصر به فرد برای انتقال مفاهیم مورد بررسی قرار بدهد.