بازی سازی که از زیرشاخه های صنعت و سرگرمی است، جزو یکی از چهار صنعت دنیا به شمار می رود. صنعتی که روز به زور بر تعداد مخاطبانش افزوده و حیطه اش گسترده تر می شود. صنعتی که امروزه پا به پای هالیوود پیشرفته و حتی گه گاهی از آن پیشی می گیرد.از چنین صنعت پردرامد و فراگیری که این روزها یک سرگرمی صرف به ابزاری برای نمایش احساس، بازخوانی تاریخ و انتقال فرهنگ تبدیل شده، نمی توان به ساده گی چشم پوشی کرد یا نسبت به آن بی تفاوت بود.

به گزارش تهران پرس،در کشور ما نیز در ابتدا، بازی سازی به صورت تجربه های فردی یا گروه های تیمی کوچک نمود پیدا کرد که به دلیل نبود آموزش کافی، توزیع و تبلیغات نامناسب و عدم دسترسی به ملزومات اولیه ای نظیر موتور بازی سازی مناسب، تجربه هایی ضعیف و ناموفق بوده اند که به هیجچ وجه توانایی زضایت بخشیدن به مخاطبان داخلی را نداشته اند. آن هم مخاطبانی که به دلیل نبود نظارت کافی متاسفانه با قیمتی اندک می توانستند به برترین عناوین بازی های روز غربی دسترسی داشته باشند.«پایان معصومیت» یکی از عناوین داخلی بود که در آن دوران به بازار عرضه شد و نسبت به رقبای داخلی اش یک سرو گردن به لحاظ کیفیت ساخت، بالاتر ظاهر شده بود. با این حال به دلایلی که ذکر شد،نتوانست به موفقیت بالایی دست پیدا کند.

این نابه سامانی در سال 1386 تا زمان تاسیس بنیاد ملی بازی های رایانه ای ادامه پیدا کرد. با تاسیس و برپایی بنیاد به تدریج زمزمه هی قانون مندی و ساختارمند شدن بازی های رایانه ای در داخل کشور پیدا شد. رفته رفته بازار دخلی سمت و سویی پیدا کرد. بازی سازها حمایت گردیدند و روزنه امیدی روشن گشت.

اگر سالیان اولیه تاسیس بنیاد ملی بازی های رایانه ای را«دوره گذار» بنامیم، بهنر می توانیم به توصیف گذشته و نحوا پیوند آن به آینده صجبت کنیم .در دوره گذار، عناوین درخور توجهی عرضه شدند. شاید که هنوز هم نمی توانستند آن طور که باید و شاید به رقابت به بازی های روز خارجی بپردازند ، اما با ای وجود،  به خوبی پیشرفت هایی را هم در عرصه داستان سرایی و به خصوص زمینه های فنی مثل گرافیک، طراحی شخصیت و گیم پلی شاهد بودیم. بازی هایی نظیر شمشیر نادر و عصر پهلوانان ز قبیل این بازی ها هستند.

در انتهای این مسیر گذار، بازی رایانه ای گرشاسب، ساخته شد و به نقل بسیاری از منتقدان و فعالان ای عرصه، گرشاسب نقطه عطفی در صنعت بازی سازی گشور بود. این بازی از لحاظ فنی یک پله پیشرفت را به خود دیده بود و حرف های جدیدی برای گفتن داشت. بازی در مجامع بین المللی دیده و تحسین شد و هیاهویی در داخل کشور به راه انداخت. بسیاری این جریان را آغاز گر دوره جدیدی از خودباوری برای بازی های رایانه ای در داخل کشور می دانند. پس از گرشاسب بازی هایی با کیفیت قابل قبول یکی پس از دیگری معرفی و به بازار عرضه می شدند.  دو موتور بازی سازی « یو دی کی» و «یو نیتی» که برای بازی سازان مستقل گزینه های ایده آلی هستند به محبوبیت قابل توجهی در میان گروه های تازه کار داخلی دست پیدا کردند و آغازگر مسیر پیشرفت شدند.  

«مبارزه در خلیج عدن»، از بازی هایی بود که با موتور پایه «یونیتی» طراحی و توسعه گردید و تا به امروز به جرات می توان گفت یک عنوان استاندارد اول شخص ایرانی است. با وجود مراحل و ساعات کم بازی تنوع گیم پلی در این عنوان دیده می شود و در قالب مراحل ، سه بازیگر دیگر در مسیر داستان، بازیکن را همراهی می کردند که این مسر در زبان فنی، دانش بالایی می خواهد. گرافیک بازی بین روانی و کیفیت تعادل خوبی داشت و بعد از عرضه نسخه اصلی بازی، پخش چند نفره نسخه آنلاین بازی نیز ارائه گردید.

نکته قابل توجه تامل در عملکرد بازی سازان ایرانی، تعداد ژانرهای محدود ساخته شده در ایران است. مثلا ژانر هیجان انگیز مثل ماجرای(ادونچر) که می تواند با یک داستان قوی و دیالوگ های زیاد ساعت ها مخاطب را سرگرم کرده و اطلاعات بسیاری را نیز به او بدهدمهجور مانده است و بازی هایی مثل «گاراگاه علوی»و «قتل در کوچه های طهران» با وجود کیفیت نسبتا مناسبشان در عرصه فروش چندان موفق نبوده اند. جالب اینجاست که بازیکن های ایرانی نسبت به بازی های ماجرایی دوبله شده که برای پیشروی داستان و بازی نیاز به سطح قابل توجهی به ترجمه زبان انگلیسی دارد، استقبال خوبی لز خودشان نشان داده اند. این یعنی مخاطبان به داستان و جزئیات نیز به اندازه گیم پلی و گرافیک (چه بسا بیشتر از آن) اهمیت می دهند و ما باید بتوانیم کشش اولیه را در عناوین داخلی بالا ببریم.

ژانر«شبیه ساز ساخت و مدیریت» نیز در ایران با بازی« طلای سیاه» که یک شبیه ساز در مورد صنعت نفت است، برجسته شده است.

اما در عرصه  بازی های آنلاین، جوانان ایرانی قدم های بلندی را برداشته اند و بازی های بسیاری را تولید نموده اند. جلودار و پیشرو این بازی ها،بازی آسمان دژ است که نسخه دوم آن در سطح بین المللی نیز موفق به دریافت جایزه شده است.

همچنین جوانان ایرانی در حیطه بازی های موبایلی و کوچک نیز بسیار موفق ظاهر شده اند و از حیث کمیت و کیفیت بازی های مرغوب و مورد پسند تولید کرده اند که از جمله بازی های با کیفیت در این زنمینه میتوان بیان نمود بازی های «مزرعه شادی»،«شمشیر تاریکی»،«جدل بر روی سرعت» و «نبرد میوه ها» می باشد.

در اینجا نکته ای قابل ذکر است و آن اینکه در بحث بازی های موبایل، به دلیل سختی کار کمتر و آسانتر بودن فرایند تولید بازی، در این سه چهار سال اخیر جهشی بسیار خیره کننده و رو به جلو در داخل کشور اتفاق افتاده است. تیم های داخلی متوجه شده اند که با وجود تعداد کم متخصصان موجود و بودجه های اندک، ساخت بازی های بزرگ رایانه ای به دور از واقعیت است و حرکت در آن مسیر خطا است. در صحنه بازی های موبایل، در سطح نسبتا برابری در دانش و امکانات با تولیدکنندگان غربی قرار خواهیم گرفت و بازی های موبایل ساخته شده در داخل کشور به خوبی نمایانگر این اصل هستند.

در مجموع تلاشهای صورت گرفته در حوزه ساخت بازی های دیجیتالی در کشور، نشان دهنده این نکته است که کشور ما با توجه به قدمت تاریخی و نیروی انسانی جوان و مشتاق با تمام مشکلات و با وجود تمام موانع رو به رو مثل نبود آموزش های با کیفیت، قادر به درخشیدن جهانی شده اند.

در پایان باید به طور مستقل و در خور از سازندگان بازی هایی ارزشی نظیر«دوران افتخار»، «پرواز دوران»، «راز روشن»، «پروانه» و... نیز که دغدغه اعتلای فرهنگ ایرانی-اسلامی و تقویت روحیه مقاومت را داشته اند، تقدیر نمود و در صدد تقویت ایشان برآمد.